The Goldfish

                                                 Το Χρυσόψαρο


Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου είχαν αρχίσει να σπάνε δειλά, αλλά βάρβαρα το ζεστό μελάνι της νύχτας. Το δωμάτιο, άνω-κάτω όπως πάντα, μύριζε τζιν, τσιγάρο και σεξ. Ξαπλωμένος ανάσκελα στο ανακατεμένο κρεβάτι κοιτούσα το ταβάνι, νιώθοντας την ζεστασιά του γυμνού γυναικείου σώματος στο πλάι μου. Η ξανθούλα (ούτε που θυμάμαι το όνομά της, δεν έχει και σημασία έτσι κι αλλιώς), γουργούριζε ευχαριστημένη στην αγκαλιά μου, σαν γάτα που είχε γλείψει και το τελευταίο ίχνος γάλατος από το μπολ.

Άπλωσα το αριστερό μου χέρι να πάρω το πακέτο με τα τσιγάρα από το κομοδίνο. Η κρύα υφή της γυάλας μού δρόσισε το μπράτσο. Το πορτοκαλί χρυσόψαρο κολυμπούσε μακάριο… Μου φάνηκε ότι χαμογελούσε.

“Λοιπόν” ακούστηκε η φωνή της ξανθούλας, “τόσες φορές έχω έρθει σπίτι σου, και το έχω πραγματικά απορία. Γιατί έχεις τη γυάλα με το χρυσόψαρο στο κομοδίνο;”

Βαριόμουν να της απαντήσω, αλλά το τελευταίο που ήθελα εκείνη τη στιγμή ήταν γυναικεία γκρίνια. Όλα είχαν πάει τόσο καλά…

“Γιατί του αρέσει να βλέπει” της είπα πονηρά, ρίχνοντας της μια μικρή τσιμπιά στον κώλο.

“Δε φοβάσαι, όμως, μην κάνεις καμιά απότομη κίνηση εκεί που κοιμάσαι και την ρίξεις κάτω;” ξαναρώτησε με ταχύτητα πολυβόλου.

“Προσέχω, γλυκιά μου”, απάντησα χωρίς πολλή όρεξη. Γιατί οι γυναίκες πρέπει να μιλούν πάντα μετά το σεξ τόσο πολύ;

“Θα πρέπει να είναι πολύ σημαντικό για σένα αυτό το ψαράκι, ε Τζον; Για να κοιμάστε και παρέα…” είπε η μικρή με ένα σοπράνο νάζι που μου γρατσούνισε τα αυτιά σαν πιρούνι στο πιάτο.

ΟΚ… Τα ήθελε ο κώλος της. Καθάρισα το λαιμό μου και ξεκίνησα:
“Λοιπόν, κοίτα… Έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτό που λες. Τα χρυσόψαρα πολλοί τα έχουν παρεξηγήσει, αλλά κάνουν λάθος. Είναι τα πιο ευτυχισμένα πλάσματα στον κόσμο. Δεν κάνουν τίποτε άλλο, παρά μόνο κολυμπούν στη γυάλα τους χαρούμενα και τρώνε όταν τους ρίξεις το φαγητό τους. Και δεν τα απασχολεί τίποτα, γιατί η μνήμη τους αποθηκεύει μόνο τα τρία τελευταία δευτερόλεπτα… Έτσι ούτε να πεινάσουν προλαβαίνουν, ούτε να σκεφτούν το ο,τιδήποτε, γιατί πολύ απλά θα το έχουν ξεχάσει μετά από τρία δευτερόλεπτα.

“Είναι, δηλαδή, σαν να πεθαίνουν και να ξαναγέννιουνται πνευματικά κάθε τρία δευτερόλεπτα”, δήλωσε με στόμφο η ξανθούλα, μάλλον για να μου δείξει ότι δεν είναι «χρυσόψαρο». Κι αυτό με εκνεύρισε ακόμα πιο πολύ.

“Δε νομίζω καν ότι ξέρουν τι σημαίνει γέννηση και θάνατος… Τέτοια νοήματα δεν μπορούν καλά-καλά να χωρέσουν στο ανθρώπινο κεφάλι, θα τα επεξεργαστεί το δικό τους το μυαλό; Καλύτερα κιόλας, να σου πω… Μακάρι να είχαμε όλοι τόσο βραχύβια μνήμη, θα ήμασταν πραγματικά ευτυχισμένοι. Ούτε πείνα, ούτε δίψα, ούτε φτώχεια, ούτε στεναχώριες και μπελάδες.”

Την ένιωσα να τσιτώνει… Επιτέλους… Να μην με έπρηζε.
“Θα προτιμούσες, δηλαδή, να ήσουν χρυσόψαρο, Τζόνι;” με ρώτησε με έναν τόνο αρκετά πάνω στην κλίμακα των Hertz.
”Χίλιες φορές”, της απάντησα ατάραχος, αφήνοντας δαχτυλίδια καπνού να φύγουν από το στόμα μου στο ταβάνι.
Η μικρή τσίτωσε κι άλλο.. Προσπάθησε να συγκρατηθεί, αλλά το στόμα της, αυθόρμητα, πέταξε την ερώτηση που θα σήμαινε τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο μεταξύ των τριών μας:
“Και εμένα; Δε θα με ήθελες;”
Έπρεπε να χορέψω το χορό που ξεκίνησα… Είχε πλάκα. Τώρα, γιατί μετά… Αλλά δε θα με ένοιαζε.
“Θα σε ήθελα… Για τρία δευτερόλεπτα. Μετά θα σε ξεχνούσα και σένα.”

Τα μάτια της, αν μπορούσαν να πετάξουν φωτιά, θα με είχαν κάνει φιλέτο. Αλλά δεν είπε τίποτα. Απλά σηκώθηκε, ντύθηκε κι έφυγε.
Γύρισα ατάραχος προς τη γυάλα. Το πορτοκαλί χρυσόψαρο τώρα κολυμπούσε μανιασμένο, σαν να είχε θυμώσει. Η γυάλα άρχισε να γεμίζει με ένα περίεργο μπλε φως.
“Συγνώμη, αφεντικό”, είπα. “Θα σου βρω άλλο γκομενάκι την επόμενη φορά.”
Το μπλε φως τώρα τύλιγε όλο το δωμάτιο.. Και μένα μαζί. Τα πάντα άρχισαν να μεγαλώνουν. Ή μήπως εγώ ήμουν που μίκραινα;
Χαλαρά θα αργούσε να με ταΐσει, αλλά δε με ένοιαζε. Ο χρόνος μου τελείωνε… Και σε λίγο θα τα είχα ξεχάσει πάλι όλα.





Δανάη “The Pooka” Τάνη
24/6/2007